Imperativ
حالت امری برای بیان درخواست، دستور، پیشنهاد یا دعوت در زبان آلمانی استفاده میشود. در این درس با ساختار و کاربردهای این حالت آشنا خواهیم شد.
در زبان آلمانی از جملات در حالت امری برای بیان دستور، خواهش یا خواسته به صورت مستقیم به مخاطب با مخاطبان استفاده میشود. در نتیجه در آلمانی (مانند فارسی) حالت امری تنها برای دوم شخص مفرد و جمع وجود دارد.
1. از طریق استفاده از جملات در حالت امری، ما به کسی دستور میدهیم (یا اعلام میکنیم) تا کاری را انجام دهد. به مثالهای زیر توجه کنید:
من را به ایستگاه راهآهن برسانید!
فعل "fahren" (رساندن) برای یک جمله امری در حالت مصدری استفاده میشود.
2. گاهی از حالت امری به صورت اول شخص جمع و برای نشاندادن یک تصمیم، یا نظر یا دستور شخصی به جمع هم استفاده میشود. به مثال زیر توجه کنید.
در زبان آلمانی استفاده از حالت امری بسیار رایج است. شاید برای زبانآموزان استفاده از این جملات کمی بیادبانه به نظر برسد اما معمولا به این معنی نیست. البته طبیعتا معنای جمله تا حد زیادی به نحوه بیان آن هم بستگی دارد. برای مودبانهتر به نظر رسیدن میتوان همیشه از واژه bitte (لطفا) هم استفاده کرد. به مثال زیر توجه کنید:
گرچه ساختن حالت امری در آلمانی نسبتا ساده است اما بسته به مخاطب جمله کمی ممکن است متفاوت باشد، بنابراین با توجه به نوع مخاطب جمله این حالتها را بررسی میکنیم:
برای ساختن حالت امری برای مخاطب دوم شخص محترمانه (Sie) کافیست پیش از ضمیر مصدر فعل را قرار دهید. به مثال های زیر توجه کنید:
1. تغییر بن فعل از e به ie/i که در برخی افعال قوی (بیقاعده) رخ میدهد، در حالت امری هم رخ میدهد. در این صورت دیگر نباید به فعل e اضافه کرد. به مثال زیر توجه کنید:
2. تغییر بن فعل از a به ä که در برخی از افعال قوی رخ میدهد، در حالت امری رخ نمیدهد. به مثال زیر توجه کنید:
3. اگر بن فعل در زمان حال به حروف d یا t ختم میشد، همیشه باید e را در امری اضافه کنیم. به مثال زیر توجه کنید:
4. اگر مصدر فعل به eln یا ern ختم شود، در حالت امری دوم شخص حتما باید e را به فعل اضافه کرد. البته حرف e در eln و ern میتواند حذف شود. به مثال زیر توجه کنید:
Fei(e)re!
Ang(e)le!