متن انگلیسی 9 - آسمان‌خراش‌ها
Unit 5 - Reading 1
Skyscrapers
آسمان‌خراش‌هاAbout 2,800 years ago, the tallest structure in the world was the Great Pyramid of Giza in ancient Egypt.
It was 146 meters (479 feet) tall.
Today, the Burj Khalifa building in Dubai is nearly six times that height.
It is 828 meters (2,717 feet) tall and has 163 stories.
The Burj Khalifa is one of many skyscrapers constructed in different areas of the world recently.
Even though the Great Pyramid was very tall, it was not a skyscraper because people did not live or work inside.
There is no exact definition of a skyscraper.
It is simply a very tall building.
Today, millions of people live and work in skyscrapers.
حدود 2800 سال پیش، بلندترین سازه دنیا هرم بزرگ جیزه در مصر باستان بود.
آن سازه 146 متر (479 پا) ارتفاع داشت.
امروزه، برج خلیفه در دبی تقریبا شش برابر آن ارتفاع دارد.
آن 828 متر (2717 پا) ارتفاع و 163 طبقه دارد.
برج خلیفه یکی از آسمان‌خراش‌های متعددی است که اخیرا در بخش‌های مختلف دنیا ساخته شده‌اند.
اگرچه هرم بزرگ خیلی مرتفع بود، اما آسمان‌خراش محسوب نمی‌شد، چون مردم در آن زندگی یا کار نمی‌کردند.
تعریف دقیقی از یک آسمان‌خراش وجود ندارد.
به طور ساده آن یک ساختمان بسیار بلند است.
امروزه، میلیون‌ها نفر در آسمان‌خراش‌ها زندگی و کار می‌کنند.
EARLY BUILDINGS
ساختمان‌های اولیهUntil the end of the 19th century, few buildings were taller than ten stories.
One reason was because people could not easily climb any higher on stairs.
Also, the entire structure of an old building was supported by its four outside walls.
These walls were made of vertical piles of bricks or stones.
The piles had to be very thick or they would fall over.
This restricted the height of the walls.
تا پایان قرن نوزدهم، تعداد کمی ساختمان بلندتر از ده طبقه وجود داشتند.
یک دلیل آن این بود که مردم نمی‌توانستند به راحتی با پله از این بالاتر بروند.
همچنین، کل سازه یک ساختمان قدیمی توسط چهار دیوار بیرونی‌اش محکم می‌شد.
این دیوارها از ستون‌های عمودی آجری یا سنگی درست می‌شدند.
ستون‌ها می‌بایست خیلی ضخیم باشند، وگرنه فرو می‌ریختند.
این موضوع ارتفاع دیوارها را محدود می‌کرد.
STEEL BEAMS
تیرآهن‌هاTwo major inventions in the 19th century made the construction of taller buildings possible.
One was a new process for making steel.
This process was used to create strong beams (long, thin pieces) of steel.
Tall structures could be built with these beams.
These structures used a new construction design.
The walls were not made of stone or brick.
Instead, thin steel beams were used to build a strong vertical framework for the walls.
Later, the vertical beams were covered with concrete to create attractive walls.
The thin walls gave much more area inside a building.
دو اختراع اصلی در قرن نوزدهم ساخت ساختمان‌های بلندتر را ممکن کرد.
یکی از این اختراعات فرآیند جدیدی برای ساخت فولاد بود.
از این فرآیند برای ساختن تیر (قطعات بلند و باریک) آهن استفاده شد.
سازه‌های بلند می‌توانند با این تیرها ساخته شوند.
این سازه‌ها از طراحی ساخت و ساز جدیدی استفاده کردند.
دیوارها از سنگ یا آجر ساخته نشده بودند.
در عوض، تیرآهن‌های باریک برای ساختن چهارچوبی عمودی و محکم برای دیوارها مورد استفاده قرار گرفتند.
بعدها، تیرهای عمودی با سیمان [بتن] پوشیده شدند تا دیوارهای جذابی بسازند.
دیوارهای نازک فضای بسیار بیشتری در ساختمان ایجاد می‌کردند.
SAFETY ELEVATORS
آسانسورهاThe safety elevator was the other major invention that made possible the construction of taller buildings.
Previously, elevators had been used for lifting things on ships or in factories.
But they were too dangerous to use to lift people.
The ropes often broke and the lifts fell to the ground.
The invention of an elevator safety brake prevented elevators from falling.
This meant that people could safely ride up to high apartments and offices.
And they could safely ride down.
آسانسورها یکی دیگر از اختراعات اصلی بود که ساخت ساختمان‌های بلندتر را ممکن کرد.
قبلا، از آسانسورها برای بالا بردن اجسام روی کشتی یا در کارخانه‌ها استفاده می‌شد.
اما آنها برای بالا بردن افراد خیلی خطرناک بودند.
طناب‌ها اغلب پاره می‌شدند و آسانسورها به زمین می‌افتادند.
اختراع ترمز ایمنی آسانسور از سقوط آسانسورها جلوگیری کرد.
این یعنی این که مردم توانستند به سلامت در آپارتمان‌ها و شرکت‌های بلند بالا بروند.
همچنین توانستند به سلامت پایین بیایند.
However, elevators created certain building design problems.
First, the vertical structures for elevators used valuable space inside a building.
The engine room that provided power to the elevators also used valuable space.
The area that could be used for offices or apartments was restricted by these necessary structures.
با این وجود، آسانسورها مشکلات طراحی خاصی برای ساختمان‌ها ایجاد کردند.
اول اینکه، سازه عمودی برای آسانسورها فضای باارزشی را درون ساختمان اشغال می‌کرد.
موتورخانه‌ای که برق لازم برای آسانسور را تامین می‌کرد نیز فضای باارزشی را اشغال می‌کرد.
فضایی که می‌توانست به عنوان شرکت یا آپارتمان استفاده شود به خاطر این سازه‌های ضروری محدود می‌شد.
Skyscrapers have other design problems.
For example, they need machinery to pump water up to high stories.
They also need pipes to carry clean water up and waste water down.
Tall buildings also have complex systems for bringing electricity, heating, and air conditioning to the whole building.
Finally, the top part of a very tall building must be designed to be safe when strong winds blow high above the ground.
آسمان‌خراش‌ها مشکلات طراحی دیگری نیز دارند.
برای مثال، آنها به دستگاهی نیاز دارند که آب را به طبقات بالا پمپاژ کند.
آنها همچنین به لوله‌هایی نیاز دارند که آب تمیز را به بالا و فاضلاب را به پایین منتقل کند.
ساختمان‌های بلند همچنین سیستم‌های پیچیده‌ای برای انتقال برق، گرما و تهویه هوا در سراسر ساختمان دارند.
در نهایت، بالاترین بخش یک ساختمان بسیار بلند باید جوری طراحی شود که وقتی بادهای قوی بالای سطح زمین می‌وزند، امن بمانند.
Is there a limit to the height of skyscrapers?
We will probably learn the answer soon.
آیا محدودیتی برای ارتفاع آسمان‌خراش‌ها وجود دارد؟
ما احتمالا به زودی جواب را خواهیم فهمید.
