Unit 5 - Reading 1
About 2,800 years ago, the tallest structure in the world was the Great Pyramid of Giza in ancient Egypt.
حدود 2800 سال پیش، بلندترین سازه دنیا هرم بزرگ جیزه در مصر باستان بود.
It was 146 meters (479 feet) tall.
آن سازه 146 متر (479 پا) ارتفاع داشت.
Today, the Burj Khalifa building in Dubai is nearly six times that height.
امروزه، برج خلیفه در دبی تقریبا شش برابر آن ارتفاع دارد.
It is 828 meters (2,717 feet) tall and has 163 stories.
آن 828 متر (2717 پا) ارتفاع و 163 طبقه دارد.
The Burj Khalifa is one of many skyscrapers constructed in different areas of the world recently.
برج خلیفه یکی از آسمان‌خراش‌های متعددی است که اخیرا در بخش‌های مختلف دنیا ساخته شده‌اند.
Even though the Great Pyramid was very tall, it was not a skyscraper because people did not live or work inside.
اگرچه هرم بزرگ خیلی مرتفع بود، اما آسمان‌خراش محسوب نمی‌شد، چون مردم در آن زندگی یا کار نمی‌کردند.
There is no exact definition of a skyscraper.
تعریف دقیقی از یک آسمان‌خراش وجود ندارد.
It is simply a very tall building.
به طور ساده آن یک ساختمان بسیار بلند است.
Today, millions of people live and work in skyscrapers.
امروزه، میلیون‌ها نفر در آسمان‌خراش‌ها زندگی و کار می‌کنند.
Until the end of the 19th century, few buildings were taller than ten stories.
تا پایان قرن نوزدهم، تعداد کمی ساختمان بلندتر از ده طبقه وجود داشتند.
One reason was because people could not easily climb any higher on stairs.
یک دلیل آن این بود که مردم نمی‌توانستند به راحتی با پله از این بالاتر بروند.
Also, the entire structure of an old building was supported by its four outside walls.
همچنین، کل سازه یک ساختمان قدیمی توسط چهار دیوار بیرونی‌اش محکم می‌شد.
These walls were made of vertical piles of bricks or stones.
این دیوارها از ستون‌های عمودی آجری یا سنگی درست می‌شدند.
The piles had to be very thick or they would fall over.
ستون‌ها می‌بایست خیلی ضخیم باشند، وگرنه فرو می‌ریختند.
This restricted the height of the walls.
این موضوع ارتفاع دیوارها را محدود می‌کرد.
Two major inventions in the 19th century made the construction of taller buildings possible.
دو اختراع اصلی در قرن نوزدهم ساخت ساختمان‌های بلندتر را ممکن کرد.
One was a new process for making steel.
یکی از این اختراعات فرآیند جدیدی برای ساخت فولاد بود.
This process was used to create strong beams (long, thin pieces) of steel.
از این فرآیند برای ساختن تیر (قطعات بلند و باریک) آهن استفاده شد.
Tall structures could be built with these beams.
سازه‌های بلند می‌توانند با این تیرها ساخته شوند.
These structures used a new construction design.
این سازه‌ها از طراحی ساخت و ساز جدیدی استفاده کردند.
The walls were not made of stone or brick.
دیوارها از سنگ یا آجر ساخته نشده بودند.
Instead, thin steel beams were used to build a strong vertical framework for the walls.
در عوض، تیرآهن‌های باریک برای ساختن چهارچوبی عمودی و محکم برای دیوارها مورد استفاده قرار گرفتند.
Later, the vertical beams were covered with concrete to create attractive walls.
بعدها، تیرهای عمودی با سیمان [بتن] پوشیده شدند تا دیوارهای جذابی بسازند.
The thin walls gave much more area inside a building.
دیوارهای نازک فضای بسیار بیشتری در ساختمان ایجاد می‌کردند.
The safety elevator was the other major invention that made possible the construction of taller buildings.
آسانسورها یکی دیگر از اختراعات اصلی بود که ساخت ساختمان‌های بلندتر را ممکن کرد.
Previously, elevators had been used for lifting things on ships or in factories.
قبلا، از آسانسورها برای بالا بردن اجسام روی کشتی یا در کارخانه‌ها استفاده می‌شد.
But they were too dangerous to use to lift people.
اما آنها برای بالا بردن افراد خیلی خطرناک بودند.
The ropes often broke and the lifts fell to the ground.
طناب‌ها اغلب پاره می‌شدند و آسانسورها به زمین می‌افتادند.
The invention of an elevator safety brake prevented elevators from falling.
اختراع ترمز ایمنی آسانسور از سقوط آسانسورها جلوگیری کرد.
This meant that people could safely ride up to high apartments and offices.
این یعنی این که مردم توانستند به سلامت در آپارتمان‌ها و شرکت‌های بلند بالا بروند.
And they could safely ride down.
همچنین توانستند به سلامت پایین بیایند.
However, elevators created certain building design problems.
با این وجود، آسانسورها مشکلات طراحی خاصی برای ساختمان‌ها ایجاد کردند.
First, the vertical structures for elevators used valuable space inside a building.
اول اینکه، سازه عمودی برای آسانسورها فضای باارزشی را درون ساختمان اشغال می‌کرد.
The engine room that provided power to the elevators also used valuable space.
موتورخانه‌ای که برق لازم برای آسانسور را تامین می‌کرد نیز فضای باارزشی را اشغال می‌کرد.
The area that could be used for offices or apartments was restricted by these necessary structures.
فضایی که می‌توانست به عنوان شرکت یا آپارتمان استفاده شود به خاطر این سازه‌های ضروری محدود می‌شد.
Skyscrapers have other design problems.
آسمان‌خراش‌ها مشکلات طراحی دیگری نیز دارند.
For example, they need machinery to pump water up to high stories.
برای مثال، آنها به دستگاهی نیاز دارند که آب را به طبقات بالا پمپاژ کند.
They also need pipes to carry clean water up and waste water down.
آنها همچنین به لوله‌هایی نیاز دارند که آب تمیز را به بالا و فاضلاب را به پایین منتقل کند.
Tall buildings also have complex systems for bringing electricity, heating, and air conditioning to the whole building.
ساختمان‌های بلند همچنین سیستم‌های پیچیده‌ای برای انتقال برق، گرما و تهویه هوا در سراسر ساختمان دارند.
Finally, the top part of a very tall building must be designed to be safe when strong winds blow high above the ground.
در نهایت، بالاترین بخش یک ساختمان بسیار بلند باید جوری طراحی شود که وقتی بادهای قوی بالای سطح زمین می‌وزند، امن بمانند.
Is there a limit to the height of skyscrapers?
آیا محدودیتی برای ارتفاع آسمان‌خراش‌ها وجود دارد؟
We will probably learn the answer soon.
ما احتمالا به زودی جواب را خواهیم فهمید.
