از فعل وجهی can برای نشان دادن آنچه ممکن است رخ دهد اما اطمینان دقیقی نسبت آن وجود ندارد، استفاده می‌کنیم. همان طور که می‌دانید، can فعلی وجهی است و قبل از مصدر بدون to می‌آید و معنایی کامل دارد. Can در این موقعیت به زمان حال یا گذشته اشاره می‌کند.
معمولاً فعل وجهی can برای نشان دادن احتمالی منطقی استفاده می‌شود. در این موقعیت استفاده از can، انتخاب بهتری است.

فعل وجهی could برای وقایعی که نسبت به آن تردید وجود دارد استفاده می‌شود. Could در سه زمان حال، گذشته و آینده قابل استفاده است و معنا یکسانی دارد.

همان طور که می‌دانید فعل وجهی might گذشته فعل وجهی may است به همین علت بسیاری این دو را در مقوله احتمالات با هم اشتباه می‌گیرند. May و might هر دو برای اشاره به احتمالات در حال و آینده استفاده می‌شوند.
تنها تفاوت بین آن‌ها این است که may قوی‌تر از might است و احتمال رخ دادن احتمالات با might کمتر است.

از cannot برای اشاره به آینده غیرممکن یا حال حاضر استفاده می‌شود. در این موقعیت فرد تقریبا مطمئن است واقعه به هیچ عنوان رخ نخواهد داد.

از Could not نمی‌توانید به تنهایی برای اشاره به احتمالات، عدم احتمالات یا دقت استفاده کنید.

با اضافه کردن not به may و might می‌توان نشان داد که شاید رویداد در حال یا آینده رخ ندهد.

Could, may و might می‌توانند پیش از فعل کمکی have و یک اسم مفعول بیایند تا به احتمالات در گذشته اشاره کنند. به یاد داشته باشید could have + past participle معمولاً برای اشاره به موقعیت‌های غیرواقعی استفاده می‌شود.

cannot have + past participle و could not have + past participle برای اشاره به رویدادهایی که در گذشته غیرممکن بودند، استفاده می‌شوند. افعال وجهی این ساختارها در بیشتر موارد به صورت خلاصه استفاده می‌شوند.