Bir zamanlar bir tek leylek kalmış Afrika düzlüklerinde.

Tek başına bir köyde yaşarmış.

Kimi kimsesi, eşi dostu, akrabası yokmuş.

Kurbağa yakalar onunla beslenirmiş.

Kurbağaları severmiş sevmesine ama o kadar çok avlarmış ki sonunda nehirlerde hiç kurbağa kalmamış.

Nehir kurbağaları bitince göllere dadanmış.

Oralardaki kurbağalar da tükenmiş.

Ama son kurbağa kendine bir çukur kazıp saklanmayı başarmış.

Yine bir gün leylek kurbağa peşine dolaşmış.

Bütün çevreyi kolaçan etmiş ama kurbağaya rastlamamış.

Akşam evine döndükten sonra çalı çırpı toplayıp ateş yakmak istemiş.

Uzaklardan kurbağa da dumanı görmüş.

Hava da iyice soğuduğundan gidip ateşin yanında ısınmaya niyetlenmiş.

Belki bir parça köz alıp bende kendime ateş yakarım diye düşünmüş.

Leyleğin evine gelmiş kurbağa ve kapıyı çalmış.

"Bana biraz ateş verir misin?"

"Kim o?" diye bağırmış leylek içeriden.

Kurbağa birden gerçek adını söylemeye korkmuş.

İyiliksever anayım ben.

Leylek odadan saygıyla yanıtlamış.

Kurbağa buranın leyleğin evi olduğunu anlayınca korkudan bayılıyormuş az kalsın.

Hızla oradan uzaklaşmış.

Gerçek kimliğini sakladığı için de dualar etmiş.

İşte kurbağaların sonu bu nedenle tükenmemiş.

Yoksa leylek son kurbağanın kendi ayaklarıyla evinin kapısına kadar geldiğini fark etseymiş dünyada kurbağaların soyu da tükenecekmiş.