Bahçenin birinde bir kiraz ağacı varmış.

Ağacın önce beyaz çiçekleri sonrada kırmızı kırmızı kirazları olurmuş.

Kiraz ağacının kapısı konuklara açıkmış.

O hiç yalnız kalmazmış.

Kiraz ağacının bodrum katında köstebekler, solucanlar otururmuş.

Ağacın gövdesinde ise karıncalar böcekler bulunurmuş.

Üst kattaki konuklar ise çiçeklere gelen arılar, dallara konan kuşlarmış.

Bir gün kiraz ağacı evini dolduran bu konuklara dönmüş şöyle demiş:

Ey konuklar, söyleyin bakalım daha ne kadar zaman evimde konuk olacaksınız?

Bütün gün evimde rahat rahat oturuyorsunuz.

Peki bana ne kira ödüyorsunuz?

Konuklardan solucan ve köstebek hemen konuşmaya başlamışlar.

Bilir misin? Biz sana yararlı olmaya çalışıyoruz.

Köklerini saldığın toprağı gece gündüz eşeliyoruz.

Böylece sen köklerini rahatça daha derinlere salabiliyorsun, gelişiyorsun.

Üst kattaki arılar ise şöyle demişler:

Senin çiçeklerinin balını kim çıkarıp topluyor?

Biz olmazsak senin çiçeklerinden hiç bal alınmazdı.

Kuşlar ise şöyle konuşmuşlar:

Bizim neşeli sesimiz şarkımız olmazsa sesin için sıkılırdı, seni biz eğlendiriyoruz.

Böylece kiraz ağacı konuklarının da kendisine bir şey verdiğini öğrenmiş, bir daha da bu konuklara hiç karışmamış.

Onlar da ağacı hiç yalnız bırakmamışlar.

Onu eğlendirmişler, zararlı böceklerden korumuşlar, toprağını temiz tutmuşlar.