Tembel tavşan
Bir zamanlar ormanda korkunç bir kuraklık başlamış.
Yaz gelip geçtiği halde tek bir damla bile yağmur yağmamış.
Susuzluk hayvanların canını tak edince bu duruma bir çare bulmak için toplanmışlar.
İçlerinden birisinin teklifi üzerine bir kuyu kazmaya karar verip çalışmaya başlamışlar.
Bütün hayvanlar hatta kuşlar bile gece gündüz çalışıyormuş.
Ancak tavşan "Ben daha çok küçüğüm" diyerek çalışmak istemiyormuş.
Tavşanın böyle nazlanması diğer bütün hayvanları çok kızdırmış.
Hayvanların emeği boşa çıkmamış.
Kazdıkları kuyudan buz gibi bir su çıkınca herkes çok sevinmiş.
Kana kana içip yıkanmışlar.
Kuyunun kazılmasına yardım etmeyen tavşanaysa su vermemişler.
Kral aslan tavşanın kuyuya yaklaşmasını önlemek için kuyunun başına her gün bir nöbetçi görevlendirmiş.
Tavşan yaptığı hatayı anlamış anlamasına ancak iş işten geçtiği için yapacak bir şey de yokmuş.
Bir gece kuyuda nöbet tutma sırası file gelmiş.
Tavşan fili çok severmiş.
Bana biraz su verir düşüncesiyle yanına gidince filin uyuduğunu görmüş.
Çok uğraşmasına rağmen onu bir türlü uyandıramamış.
En sonunda gidip kulağına bağırmış.
Fil öyle bir zıplamış ki kuyunun etrafındaki taş ve toprak yığınına çarpmış, bütün taş ve toprakları kuyunun içine dökmüş.
Böylece kuyu kapanmış.
Bu duruma çok üzülen fil ağlamaya başlamış.
"Benim yüzünden oldu" diyormuş.
"Şimdi ne içeceğiz? Hem sabah olunca diğer hayvanlara ne diyeceğim?"
Bu kadar üzülme demiş tavşan.
Elbette bir çaresini buluruz.
Hem ikimiz beraberce çalışırsak sabaha kadar kuyuyu temizleyip açarız.
Fil "Ama sen küçük ve zayıfsın" demiş.
Tavşan şöyle cevap vermiş: Sen beni şimdi gör, bak ki nasıl çalışıyorum.
Gerçekten de tavşan bir çalışmış bir çalışmış ki sormayın.
Sabaha kadar fil ile birlikte kuyuyu açmayı başarmışlar.
Ertesi gün fil bütün hayvanlara tavşanın çalışkanlığını anlatmaya başlamış.
Herkes tavşanı alkışlayıp kuyudan su içmeyi hak ettiğini söylemiş.
Tavşan sadece su içe bildiğine değil diğer hayvanlarla yeniden dost olduğuna da çok sevinmiş.
Kendisini ormanın bir üyesi gibi görmek onu mutlu ediyormuş.
روزی روزگاری در جنگل خشکسالی خیلی وحشتناکی شروع شد.
در حالی تابستان آمده و تمام شده بود یک قطره باران هم نباریده بود.
وقتی تشنگی جان به لب حیوانات رساند برای پیدا کردن چارهای برای این وضعیت جمع شدند.
به پیشنهاد یکیشان تصمیم گرفتند یک چاه بکنند و شروع به کار کردند.
تمام حیوانات حتی پرندهها هم شب و روز کار میکردند.
ولی خرگوش با گفتن "من هنوز خیلی کوچک هستم" نمیخواست کار کند.
ناز کردن خرگوش بقیه حیوانات را خیلی عصبانی کرد.
تلاش حیوانات بینتیجه نبود.
وقتی از چاهی که کندند آب یخ بیرون زد همه خیلی خوشحال شدند.
تا جایی که تشنگیشان رفع شود آب نوشیدند و خودشان را شستند.
به خرگوش هم که به کندن چاه کمک نکرده بود آب ندادند.
شیر شاه برای اینکه مانع نزدیک شدن خرگوش به چاه بشود هر روز یک نفر را نگهبان چاه کرده بود.
خرگوش خطایی که مرتکب شده بود را فهمید ولی چون کار از کار گذشته بود کاری نمیتوانست بکند.
یک شب نوبت فیل شد تا دم چاه نگهبانی بدهد.
خرگوش فیل را خیلی دوست داشت.
با فکر اینکه به من کمی آب میدهد نزدیک چاه شد ولی دید که فیل خواب است.
با اینکه خیلی تلاش کرد ولی نتوانست او را بیدار کند.
در نهایت رفت و دم گوشش فریاد زد.
فیل آنچنان پرید که به تپه خاک و سنگ کنار چاه خورد، تمام خاک و سنگها داخل چاه ریخت.
به اینصورت چاه بسته شد.
فیل که از این وضعیت خیلی ناراحت شده بود شروع به گریه کردن کرد.
میگفت "بخاطر من شد."
"حالا چی بنوشیم؟ وقتی صبح شد به بقیه حیوانات چه بگویم؟"
خرگوش گفت اینقدر ناراحت نباش.
البته که یک چاره برایش پیدا میکنیم.
هم اگر هر دو با هم کار کنیم تا صبح چاه را تمیز کنیم میتوانیم چاه را باز کنیم.
فیل گفت "ولی تو کوچک و ضعیف هستی."
خرگوش به این شکل جواب داد: تو ببین حالا، ببین که چطور کار میکنم.
واقعا هم خرگوش جوری کار کرد که نگو و نپرس.
تا صبح با کمک فیل موفق شدند که چاه را باز کنند.
روز بعد فیل برای تمام حیوانات پشتکار خرگوش را تعریف کرد.
همه خرگوش را تشویق کردند و گفتند که حق دارد از چاه آب بنوشد.
خرگوش نه فقط بخاطر اینکه میتوانست آب بنوشد بلکه چون دوباره با حیوانات دیگر دوست شده بود خیلی خوشحال بود.
دیدن خودش به عنوان یک عضو جنگل او را خوشحال میکرد.