ما برای اشاره کردن به اشخاص، حیوانات و یا اشیاء از ضمایر و یا صفات اشاره استفاده می‌کنیم. مثلاً وقتی می‌گوییم "آن خانه بزرگ است"، از صفت اشاره "آن" برای اشاره به دور استفاده می‌کنیم. تفاوت اصلی میان ضمیر اشاره و صفت اشاره این است که ضمایر اشاره به‌تنهایی و صفات اشاره همراه اسم می‌آیند و هر دوی آنها در جنس و شمار با شیء یا فردی که به آن اشاره دارند، مطابقت می‌کنند. در گذشته ضمایر اشاره همراه با آکسان نوشته می‌شدند. با توجه به اینکه چیز یا کسی که می‌خواهیم به آن اشاره کنیم در چه فاصله‌ای از ما قرار دارد، از ضمایر و صفات متفاوتی استفاده می‌کنیم. به مثال زیر توجه کنید:

نکته‌ای که باید به آن توجه کنیم، این است که در زبان اسپانیایی سه نوع قید برای اشاره وجود دارد. قید اول aquí است که برای اشاره به مکانی نزدیک به گوینده استفاده می‌شود. قید دوم قید ahí است که برای اشاره به مکانی نه خیلی دور است و نه خیلی نزدیک. قید سوم هم قید allí است که برای اشاره به دور استفاده می‌شود. با توجه به اینکه اسمی که می‌خواهیم به آن اشاره کنیم در چه فاصله‌ای قرار دارد، از صفات یا ضمایر اشاره‌ای متفاوتی استفاده می‌کنیم. برای مثال:

در زبان اسپانیایی سه نوع ضمیر اشاره خنثی داریم. ضمایر اشاره خنثی یعنی esto, eso, aquello هرگز اکسان نمی‌گیرند و بیشتر مربوط به ایده و موضوعی مبهم هستند.

گاهی صفات اشاره برای تأکید بیشتر روی اسم، بعد از آن می‌آیند. در این حالت اسم حتماً حرف تعریف می‌گیرد. مثلاً: