A functional MRI, called an fMRI, works the same way.

ام‌آر‌آی کارکردی که به آن اف‌ام‌آر‌آی گفته می‌شود، به همین شیوه کار می‌کند.

However, it creates images of brain functions.

اما، اف‌ام‌آر‌آی از کارکردهای مغزی تصویربرداری می‌کند.

For example, an fMRI scan is made while a person is doing an activity.

برای مثال، عکس‌برداری اف‌ام‌آر‌آی زمانی گرفته می‌شود که فرد در حال انجام فعالیتی است.

The person can be listening to music or smelling different foods.

فرد می‌تواند در حال گوش دادن به موسیقی یا بو کردن غذاهای مختلف باشد.

When the person is doing these things, some areas of the brain are active.

وقتی فرد در حال انجام این کارهاست، برخی از بخش‌های مغز فعال می‌شوند.

The computer images show which areas are active.

تصاویر کامپیوتری نشان می‌دهند کدام بخش‌ها فعال هستند.

When an area of the brain is active, more blood flows there.

وقتی یک بخش از مغز فعال می‌شود، خون بیشتری در آنجا جریان می‌یابد.

The scan shows this.

عکس‌برداری این موضوع را نشان می‌دهد.

Then scientists can see which parts of the brain control the different functions.

آنگاه دانشمندان می‌توانند ببینند کدام بخش‌های مغز کارکردهای مختلف را کنترل می‌کنند.

For instance, scientists can see which parts control hearing or smell.

برای مثال، دانشمندان می‌توانند ببینند کدام بخش‌ها کنترل شنیدن یا بوییدن را برعهده دارند.

Scientists wanted to know what the average human brain looked like.

دانشمندان می‌خواستند بدانند مغز یک انسان عادی چه شکلی است.

They tried to use MRI and fMRI images to create a map of the average brain.

آنها سعی داشتند با استفاده از تصاویر ام‌آر‌آی و اف‌ام‌آر‌آی نقشه مغز (انسان) عادی را به تصویر بکشند.

However, brains are very different.

اما مغزها بسیار با هم متفاوت هستند.

Scientists decided to collect many examples of brains.

دانشمندان تصمیم گرفتند نمونه‌های زیادی از مغزها را جمع‌آوری کنند.

They thought this was the best way to show the parts of an average brain.

آنها باور داشتند این بهترین روش برای نشان دادن بخش‌های یک مغز عادی است.

First they scanned the brains of hundreds of people.

آنها ابتدا مغز صدها نفر را اسکن کردند.

They scanned brains of people from all over the world.

آنها از مغز افرادی از سراسر جهان عکس‌برداری کردند.

Then computers analyzed the images from the scans.

سپس کامپیوترها تصاویر به دست آمده از اسکن را تحلیل کردند.

The computers collected measurements of the brain parts.

کامپیوترها ابعاد بخش‌های مغز را اندازه‌گیری کردند.

Finally, computers averaged the measurements and created brain maps.

سرانجام، کامپیوترها میانگین این ابعاد را اندازه‌گیری کردند و نگاشت‌های مغزی تولید کردند.

One map shows the parts of an average brain.

یک نگاشت بخش‌های یک مغز عادی را نشان می‌دهد.

Other maps show the locations of brain functions.

بقیه نگاشت‌ها جای کارکردهای مغز را نشان می‌دهند.

Memory and speech are two of these functions.

حافظه و گفتار دو نمونه از این کارکردها هستند.

Special maps show brain images from different kinds of people.

نگاشت‌های مخصوص تصاویر مغزی از افراد مختلف را نشان می‌دهند.

For example, there are images from sick and healthy people, male and female people, young and old people.

برای مثال، تصاویری از مغز افراد بیمار و سالم، مرد و زن، پیر و جوان وجود دارند.

Doctors around the world can examine these maps online.

دکترها در سرتاسر جهان می‌توانند به صورت آنلاین این نگاشت‌ها را بررسی کنند.

They can compare these images with brain scans from their own patients.

آنها می‌توانند این تصاویر را با اسکن‌های مغزی بیماران خود مقایسه کنند.

These online maps also help doctors who operate on brains.

این نگاشت‌های مغزی آنلاین همچنین به دکترهایی که روی مغز جراحی انجام می‌دهند، کمک می‌کنند.

The doctors can see the exact location of important brain parts before they operate.

دکترها می‌توانند قبل از عمل جراحی کردن، جای دقیق بخش‌های مغز را ببینند.