Bir ağustos böceği varmış.

Bu ağustos böceği daldan dala konmayı, şarkı söylemeyi, saz çalmayı çok severmiş.

Ağustos böceği bütün bir yaz şarkı söylemiş avaz avaz, cırcır diye ötmüş, saz çalmış.

Sıcak yaz günlerini güle oynaya geçirmiş.

Derken kış mevsimi gelip çatı vermiş.

Hava çok ama çok soğumuş.

Ağustos böceği tir tir titremeye başlamış.

Üstelik karnı da çok açmış.

Açlıktan karnı zil çalıyormuş.

Yiyecek bulmak için her yeri didik didik aramış taramış ama hiçbir şey bulamamış.

Ortalıkta ne besinlik kalmış ne de bir böcek.

Ne yapayım da karnımı doyurayım diye kara kara düşünürken komşusu karınca gelmiş aklına.

Karınca mini mini bir hayvanmış ama çok çalışkanmış.

Birazcık da cimriymiş.

Ağustos böceği karıncanın kapısını çalmış hemen.

Tak tak tak tak tak tak ^[1]

Karınca kapıyı açmış, ağustos böceğinin tir tir titrediğini görünce:

"Ne istiyorsun?" diye sormuş ağustos böceğine.

Karınca ağustos böceğine soğuk soğuk bakmış.

Çünkü kimseye borç vermek gibi bir huyu yokmuş karıncanın.

Ağustos böceği borcunu mutlaka ödeyeceğine and içmiş.

Karınca sertçe sormuş:

Ağustos böceği süklüm püklüm yanıt vermiş:

Karınca demiş ki o zaman:

Sonra da kapıyı çat diye kapatıvermiş.