افعال یا verbs واژه‌هایی هستند که یا نشان‌دهنده حالت و چگونگی وقوع عملی هستند که به آنها افعال حالت (state verbs) می‌گوییم، یا عملی را که فاعل انجام می‌دهد، نشان می‌دهند که به آنها افعال کنشی (action verbs) می‌گویند.

در زبان انگلیسی افعال از لحاظ گرامری پنج حالت خاص به خود می‌گیرند که هر کدام خصوصیات خود را دارند.
1. شکل ساده فعل. این حالت شکل طبیعی فعل است و هیچ نشانه خاصی ندارد. به مثال‌ها توجه کنید:

2. حالت gerund یا مصدر با ing. این حالت افعال که در فارسی به آن "اسم مصدر" می‌گوییم برای ساخت زمان‌های استمراری استفاده می‌شود. در این حالت در انگلیسی به هر فعلی ing اضافه می‌کنیم و در فارسی به انتهای بن ماضی -َن اضافه می‌کنیم. به مثال‌های زیر توجه کنید:

3. شکل گذشته افعال که خود به دو حالت تقسیم می‌شود. افعال باقاعده که به صورت معمول و با قاعده با اضافه کردن ed- به آخر افعال ساخته می‌شود و افعال بی‌قاعده که باید شکل گذشته آنها را به خاطر سپرد. به مثال‌های زیر توجه کنید:

4. شکل سوم افعال (Past participle) یا به صورت خلاصه (.p.p) که در فارسی به آن اسم مفعول هم گفته می‌شود. شکل سوم افعال، باقاعده و بی‌قاعده هستند. شکل سوم باقاعده به صورت معمول با اضافه کردن ed- به آخر افعال ساخته می‌شود. شکل سوم بی‌قاعده افعال را باید به خاطر سپرد. به مثال‌های زیر توجه کنید:

5. شکل مصدر با to یا to infinitive که با اضافه کردن to به شکل ساده فعل درست می‌شود. این حالت افعال بدون زمان و بدون شخص هستند و تنها معنای فعل را می‌رسانند. به مثال‌های زیر توجه کنید:

هیچ جمله یا جمله‌واره مستقلی بدون وجود فعل کافی نیست. فعل یک واژه ندا با نقش اصلی (interjection) تلقی می‌شود چرا که به تنهایی می‌تواند خود یک جمله محسوب شود، مثلا در جملات امری. به مثال‌های زیر توجه کنید:

از لحاظ ساختاری و شکل ظاهری، می‌توان افعال را به سه دسته تقسیم کرد.

افعال ساده هیچ علامت یا حرف اضافه‌ای به خود نمی‌گیرند و تنها از یک واژه ساخته شده‌اند.

افعال عبارتی از ترکیب یک فعل به علاوه یک یا دو حرف اضافه درست می‌شوند. این فعل‌های عبارتی با داشتن حرف اضافه معمولا معنای متفاوتی با شکل ساده خود خواهند داشت.

افعال ترکیبی افعالی هستند که از ترکیب دو فعل یا یک فعل به علاوه اسم درست می‌شوند.

از لحاظ نقش دستوری که افعال در جمله به خود می‌گیرند، می‌توان افعال را به دو دسته "افعال کمکی (auxiliary verbs)" و "افعال وجهی (modal verb)" تقسیم‌بندی کرد.
افعال کمکی معمولا قبل از یک فعل دیگر (فعل اصلی) در جمله قرار می‌گیرند و برای سوالی کردن، منفی کردن، ساختن زمان‌های خاص و حالت مجهول استفاده می‌شوند. افعال کمکی اصلی در زبان انگلیسی be، have و do است.

افعال وجهی همراه با افعال اصلی می‌آیند و برای بیان توانایی‌ها (abilities)، الزامات (necessities)، احتمالات (possibilities)، تقاضاها (requests)، پیشنهادها (offers)، توصیه‌ها (advice)، پیش‌بینی‌‌ها (predictions)، حدس‌ها (deductions) و ... استفاده می‌شوند. فعل‌های وجهی از نظر شخص صرف نمی‌شوند و همیشه به یک صورت به کار می‌روند مثلا فعل‌های can، may، must و should.

افعال را می‌توان از نظر نیازشان به مفعول (object) یا مسند (complement) به "افعال گذرا (transitive verbs)"، "افعال ناگذر (intransitive verbs)"، "افعال کنایی (ergative verbs)" و "افعال انعکاسی (reflexive verbs)" تقسیم بندی کرد.
افعال ناگذر به افعالی گفته می‌شود که تنها به فاعل نیاز دارند.

افعال گذرا افعالی هستند که علاوه بر فاعل به مفعول هم نیاز دارند و بدون مفعول معنای جمله کامل نمی‌شود.

افعال کنایی یا ارگاتیو افعالی هستند که هم گذرا و هم ناگذر هستند و با توجه به اینکه مفعول بگیرند یا نه معنایشان تغییر می‌کند.

افعال انعکاسی افعالی هستند که زمانی به کار می‌روند که فاعل و مفعول جمله یکسان باشد.